KADINLARI SEVİNİZ…

Bu sabah gündemin kadınlara bakan yüzü yine kapkaranlıktı. Mideme kramplar girmesine, inanç ve akıl dengemin olabildiğince sarsılmasına, empatik yapımın etkisiyle bedenimde sızılar oluşmasına neden olan pek çok şiddet haberi okudum yine… Kadınlara kalkan eller, kadınları küçücük leş gibi odalara kilitleyen aileler, kadınları aç bırakan ve her türlü pisliğe bulayıp kaderine terk eden zihniyetler vardı… O kırılası ellerin sahiplerinin suçlarından feragat edip serbest bırakılacağı ihtimalleri... Ve daha da akıl almazı, kadınların ev ve koca kıymeti bilmesini sağlayacağını gerekçe göstererek bu iğrenç hareketleri destekleyenler vardı. Hiç birini paylaşmak ve yorumlamak istemediğim bir dizi olumsuz haber…

Bütün gün, kadınlar için ne yapabileceğime kafa yordum. Zaten planlanmakta olan ve kısa zamanda hayata geçecek olan projelerim vardı. Ama daha çabuk sonuç verecek irili ufaklı bir şeylere de ihtiyaç duyuyordum. Pratikte kadınlara hemen iyi geliverecek bir şeylere…

Karşıma çıkan tüm kadınlara iyi davrandım öncelikle…

Sağanak yağmura ve çıldırmakta olan İstanbul trafiğine rağmen, karşı kaldırıma geçmeye çalışan tüm kadınlara yol verdim. Uygun olsa da olmasa da… (yanlış anlaşılmasın erkeklere de ayırt etmeden yol veririm hep ama bugün özellikle kadınlara dikkat ettim). Zayıfı kilolusu, örtülüsü açığı, genci yaşlısı, çocuklusu çocuksuzu, iyi ya da kötü giyimlisi demeden hepsine… En azından bir değer gördüklerini hissedebilirlerdi belki. Bir adım daha çabuk ulaşabilirlerdi gidecekleri yere…

Kadına şiddet sadece erkeklerden mi geliyor sanki? Biz kadınlar birbirimize sahip çıkmadan ve değer vermeden olabilir mi? Olmaz…

Bugün aklıma bunlar geldi, elimden bunlar geldi derken meğerse bitmemiş yapabileceklerim…

Akşam saatlerinde bir adam bir anısını anlatıyordu. Annesi her sabah onun yaptığı gerinme hareketlerine şaşırır ve anlamlandıramaz, “Ne yapıyorsun oğlum?” diye sorarmış. O da “yaa git başımdan, bana kahve yap” diye cevap verirmiş. Bunu bir şakaymış ya da mizansenmişcesine anlatan adamın diğer söylediklerini dinleyemedim. Ben bu noktada kalmış olmalıyım.

Kalabalık dağıldı ve ben onu yalnız yakalayabildim. Onun rencide etmiş olduğu annesi ile ilgili konuşmak üzereyken bile, ben onu rencide etmek istemiyordum başkalarının yanında…

“Annenize gerçekten ‘yaa git başımdan, bana kahve yap getir’ demiyorsunuz değil mi? diye imalı sorumu yöneltirken, bana gülerek hayır diyeceğini biliyordum ama yine de ona bazı incelikleri hatırlatmak istedim. Beklediğim cevap tahmin ettiğim şekilde geldi…

Beni dostane bir tavırla kolumdan kavrayarak ve yüzünde umursamaz, güleç ve ciddiyetimi sezinleyememiş bir ifadeyle, “haaayır tabi, espri yapıyordum ben orada” dedi. Sanki bu nerden de çıktı der gibiydi.

“Espri bile olsa güzel bir laf değildi sizinkisi” diye eleştirime devam edince şaşırır gibi olsa da bozuntuya vermedi.

“Hele ki bir anne için konuşuyorsanız daha dikkatli olmak gerek. Bir de kendi anneniz... Kadınlara şiddet olaylarının arttığı şu günlerde bu konularda biraz hassasiyet göstermek gerektiğini düşünerek, espri de olsa o cümlenizi kınıyorum” diye devam ettim.

İlgisizce sordu: “Öyle olaylar mı varmış?”

“Hiç haber takip etmiyor musunuz?”

“Yok, bunları duymadım!”

İncinmişliğin eşlik ettiği ezik bir gülümsemeyle tam oradan ayrılıyordum ki, yakınımızda bizi dinleyen diğer genç kadına gözüm takıldı. İlgiyle bize baktığını fark edince ben de ondan desteklenmeyi bekledim ve sordum, “haksız mıyım?”

“Aaa anneye olmaz aaaa” diye gevşek, özensiz ve gereksiz bir cevap verdi. Hiç bir şey demese daha iyiydi.

Anneye olmaz, başka kadınlara olur. Anne zaten kadın bile sayılmaz, başka bir varlıktır. Saygı ve incelik de gereksiz şeylerdir. Ha o cevabı vermiş ha bunlardan birini…

Birkaç dakika sonra, o cümleyi benim gibi duymuş olan bir başka kadınla tuvalette karşılaştım. Kendime bir yandaş ararcasına sordum: “O kadar insanın içinde bir tek ben mi rahatsız oldum o cümleden?”

“Aslında ben de bir irkildim… İlerde oğullarım büyüyünce benden böyle bahseder mi diye aklımdan geçti.” diye yanıtladı, kırılgan ve düşünceli bir ruh hali ile.

“Bu sizin elinizde” dedim. “Nasıl yetiştirirseniz öyle olurlar…”

Biraz düşündü ve “Çok haklısınız” dedi.

“Ben dayanamadım ve kendisine duyduğum rahatsızlığı söyledim.”

“İyi yapmışsınız, o da farkına varsın yaptığı gafın…”

Annesini bir kalabalığın içinde alayla anan bu adam, sakin mizaçlı, kibar ve entelektüel biri olarak adlandırabileceğim kişilerdendi şimdiye kadar. Mesleğine, tarzına ve kişiliğine saygı duyuyordum. Bugün bir şey değişti mi fikirlerimde? Onunla ilgili bir ipucum var.

İnsanlar iyi niyetli ve başarılı da olsa hata yapabiliyor, hatalı konuşabiliyor. Onu mimlemiyorum ama dikkatini çekebilmek istiyorum bu hassas konuya…

Anne olsun olmasın bir kadın narindir… İncitmeyiniz… Seviniz… Onunla ilgili sözlerinizde bile…

Erkeklerden beklenenler gerçekleşene kadar biz kadınlar da birbirimiz sevip sayalım ve sahiplenelim derim. Birbirimizi tanımasak da…