Kimi değerleri bizden sonraki nesillere aktarmanın sancıları içinde
kavranırken, kendiliğinden yerleşivermiş güzelliklere neden minnet duyulmaz? En
şanslı noktamız, gönlümüzdekilerin hayata geçtiğini gördüğümüz an değil mi? Milletçe
sorunumuz; at gözlükleri, kıt düşünceler, kısıtlı ve daraltılmış bakışlarla
körelttiğimiz gelecek…