ÖFKELERİ SÜPÜRMEK

Yıllar önce bir dostum küçük bir kâğıda bir söz yazıp bana vermişti. Ben de o kâğıdı en çok kullandığım defterin en ön sayfasına yapıştırıp saklamıştım. Gözümün önünde olsun ve sık sık hatırlayayım diye… Çok önemli mesajlar içeriyordu ve bana kalırsa çok da rahatlatıyordu insanı. Hem de her okuyuşta… Her tekrarda… Ne yazıyordu biliyor musunuz?

“HİÇ KİMSE SİZE KARŞI DEĞİLDİR; SADECE HERKES KENDİNDEN YANADIR”.

O günlerde kimin söylediğini bilmediğim bu söz Mevlana’ya aitmiş… Bana çok katkısı oldu. Zaman zaman karşımdaki kişinin esas derdinin kendisiyle olabildiğini ve çözümleyemediği konular sebebiyle bana sataştığını, zarar verdiğini ya da kötü davrandığını anladım. Sorunların çözümüne her zaman ulaşamadım belki ama kendi iç huzurumu yaratmam yönünde çok faydası oldu…

Empati kurmayı ne kadar dilimize dolasak da aslında çoğumuz yapamıyoruz. Doğal olarak hepimiz önce kendimizi düşünürüz. Kendimizi mutlu etmeyi, yaralarımızı sarmayı, bir daha üzülmemeyi, kendimize faydası olacak şeyleri isteriz. Zarar verilmekten korkarız. Bu nedenle bazen zarar vermeyi bile göze alırız… Bildiğini anlatmak her zaman kolay olmuyor… Nasıl anlatsam size? Zararın en büyüğünü de aslında kendimize vermiş oluruz. Bazen uzun bazen de kısa vadede…

Dünyamız bugün ne halde? Yaşananların, tanık olduğumuz olayların ve yaşanacakların hiç de iç açıcı olduğu söylenemez. Her gün hepimizin birer ucundan tutup çekiştirdiği olaylar, acılar, hastalıklar, vahşet, savaş… Dünyanın sorunlarını dünyada yaşayan insan sayısına bölersek yine elimizde tek bir sayı kalır. Bir… Yani aslında her kişi kendi savaşını vermektedir… Her birimiz kendi savaşımızı… Oysa bunun için gelmemiştik buraya değil mi? Masum doğduk ve büyüdükçe insan gibi yaşamaya gelmiştik…

Ne yaşanırsa yaşansın, küçücük bir değişiklik yaratmak bile kelebek etkisini tetikleyebilir. Nereden başlamak işe yarar? Her şeyi çözebilir miyiz? Tüm acıları yok etmek mümkün mü? Hem de bir anda… Zor görünüyor… Kolay olan ise herkesin kendi kapısının önünü süpürmeye başlaması… Öncelikle kini, öfkeyi, düşmanlığı süpürmeli… Bir kişinin arkadaşını ya da rakibini kıskanması, ona zarar vermeyi düşünmesinin, tüm dünyanın savaşlarından farkı yok ki. Çünkü her şey böyle küçük başlıyor. Tek bir fikirle başlıyor ve herkes kendi savaşını yürüttükçe barış imkânsızlaşıyor…

Şuradan başlayabiliriz belki… Bugün herkes birbirine güzel bir haber versin ya da güzel bir söz söylesin. Bugün o kötü haberlerin odağını değiştirmek işe yarayabilir. Ve akşam yatağımıza uzandığımızda kendimize soralım, “bugün dünyayı güzelleştirmek adına ne yaptım?” Bir kişi bile çok şeyi değiştirebilir. Ve her bir kişi, toplamda hepimiziz zaten…

Ve hep hatırlamayı isteyeceğim o söz bu gece herkesin kulaklarında çınlasın;

“HİÇ KİMSE SİZE KARŞI DEĞİLDİR; SADECE HERKES KENDİNDEN YANADIR”.