Sen toktun, ben toydum.
Bir kurdelenin bağlanmış uçları gibi güzeldik birlikteyken, ayrılınca
anlamsız…
Kelimeler dökülürdü dilimden yerli yersiz.
Oysa duygularım hep içimde hapis kalırdı.
Anlatamazdım derdimi kimselere de, gider ağaçlara denizlere söylerdim.
Kuşların peşine takılıp çok uzaklara gitmeyi arzu ederdim.
Yok mudur herkesin bir ukdesi, yaralı bir hissi, eksisi?
Sen bende parçası eksilmiş, kaybolmuş yapbozlar gibiydin hep.
Bir parçanı bulsam diğerini kaybediyordum.
Çok yorulsam da vazgeçemiyordum.
Nerden çıktı bu yağmur şimdi denir mi inen rahmete?
Nerden geldi bu davetsiz denir mi tanrı misafirine?
Bir cana kıyılır mı kazara düşmüşse ana rahmine?
Ben de sana nerden buldun beni diyemedim…
Alaturka bulurlar hep böyle şeyleri.
Geri kalmış, tutuklu ya da takıntılı oluverirsin gözlerinde.
Kısıtlı vakitlere ne kadar çok şey sığdırmak ister insan.
Hangi bir şeyi yapacağını şaşırır.
Hepsine bir el atar iştahla, o olmadı öbürü derken dağılır.
Süre dolunca her şey yarım kalır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder