“BANA MI BAKAYSUN? ”

Bir hafta sonu kaçamağından iz bırakan anılar ne kadar hoştur düşününce… Tam da dönüş hazırlığına girişmişken aklına geliverir insanın... Ne tatlı bir zaman dilimiydi diye, ne iyi ettik de geldik diye… İşte tam da öyle oldu bir Pazar gününün akşamüstü saatlerinde… Yerli halktan bir taksi şoförünün iki kelimelik esprisiyle birlikte, kendimizden geçiverdik… Hem gülmeye hem de zamanın değerini bilmeye başlayıverdik. Bir de birbirimizi daha çok sevmeye…

İstanbul’dan çok uzakta bir yerde değiliz. Deniz var, güneş var, rüzgâr var. Doğa nimetlerinin getirdiği tatlı bir huzur ve baldan tatlı dostlar var…

Yaklaşık iki günü geride bırakmışız. İstanbul’u arkamıza bile bakmadan terk ediversek de gittiğimiz yerde bol bol dedikodusunu yapmışız. Kalabalıkmış, pismiş, kötüymüş, zormuş diye…

Denizin tadını mümkün olduğunca çıkarmaya çalışmışız ama sabah uykularından da vazgeçememişiz. Oysa gün doğumundan az sonra ne güzeldir deniz. Ne tenha ve ne kadar sizin olur o saatlerde… Uyku galip geldi ama artık bir dahaki sefere…

Akşamın ılık rüzgârında kadehleri kaldırmışız dostluğa ve beraberliğe… Hemen akabinde de ulaşılmış hedefleri kutlamışız. Hesapta olmayan bir canlı müzik eşlik etmiş bize. Yemeğe başlamadan sormuşuz garsona “ne çalacak?” diye. “Her telden” diye bir cevap almışız. Gecenin ilerleyen saatlerinde bir düğün yerine dönüvermiş bulunduğumuz mekân. Bir tek gelinle damat eksik! Oldu olacak bizim kutlamamızı pekiştirmek için denk gelmiştir bu eğlence, bu geceye…

Bir yarayı unutturan, bir eksikliği gideren dostlar yanı başımızda olmuşlar melekler gibi… Herkes birbirinin ayıbını örtmüş, sevincini paylaşmış.

Geç kalmış bir minik pasta ve üzerinde bir mum… Gecenin minik sürprizi ve sevginin büyük anlamı oluvermiş… Paylaşmak için şaşalı, gösterişli şeylere gerek olmadığını hatırlatalım hemen.

Uzun zamandır ara verilmiş olan eski hobilerden bir mesai… Bayanlar bir köşeye çekilip birbirlerine gelecek okumuşlar. Kalpler temiz olunca dilden dökülenler de güzel ve gerçeğe yakın olmuş. Bir anlamda da dertleşme, ferahlama ve değişiklik…

İlerleyen günler için haberler ve siparişler bırakılmış ayrılmadan önce… Etrafta kim varsa iltifat edilmeden, teşekkür edilmeden ve güler yüz gösterilmeden geçilmemiş.

Derken gitme vakti gelip çattığında, ufak çantalar toplanmış. “Yine gelelim” denmiş… Son eksikler giderilip de arabaya yerleşilmekte iken, bir taksi şoförü de bizim tarafa doğru yaklaşmakta…

Az önce arkadaşımızın eşinin su almaya gittiği marketin önünde bir taksi park halinde… Hepimiz o tarafa doğru bakıyoruz nedense, hani  ”hadi gel de gidelim artık” dercesine… Malum İstanbul trafiğine Pazar akşamı yakalanma korkusu inceden sarmaya başlamış bizi… Arkadaşımız da biraz gecikince, öyle dalıvermişiz o tarafa doğru…

O sırada Karadenizli olduğu şivesinden anlaşılan taksici bize bir bakış atıyor ve en önde sabırsızlıkla eşini bekleyen arkadaşa bu muzip soruyu yöneltiyor;

“Bana mı bakaysun?”

Arkadaşımız “yok abi eşime bakıyordum” diyor ama aynı anda basıyoruz hep birlikte kahkahayı! Taksici de bizimle birlikte…

Sinirler gevşemiş, kısa tatil işe yaramış belli ki… Ama yine de tüm hafta sonu boyunca kutlamalar, deniz ve plajdaki eğlence, bir o kadar da sohbet sırasında bu kadar gülmediğimiz fark ediyorum. Oysa her şey tam anlamıyla istediğimiz gibiydi…

Biz, küçük arkadaş grubunun üyeleri… Hepimiz fazlaca hayatı ve olanları düşünüyoruz galiba... Fazlaca olgun hallerdeyiz ve hep ileriyi planlamakla, mevcut durumları sorgulamakla meşgulüz. Tüm hafta sonu kaçamağı boyunca da yine “düşünen adam” hallerindeydik… Bunun kırıldığı tek an, işte o taksicinin bizi şaşırtan ve kahkahalara boğan o sorusunu sorduğu an oldu…

İyi ki geldin ve damdan düşer gibi o soruyu sordun be taksici abi… Hayat bu kadar ciddiye almaya değmez ki… Hep böyle güldürecek, neşelendirecek insanlar olsun etrafımızda… Çok ihtiyacımız var…

Bir o kadar da hafta sonunun güzelliğini hatırlattı bize sağ olsun.

Herkesin böyle dostlukları, böyle güzel zaman dilimleri olsun.