YILIN FOTOĞRAFI

Öyle bir hayat ki, bünyesinde içten gelmeyen hiçbir şey yok… Konsantre edilmiş sevgiler ya da zarar ziyana uğratılmış vakitler, sınanmanın en zor taraflarına iteleyip duruyor beni… İşte işin zor tarafı da bu... Günü geldikçe, darmadağın olmuş parçaları yerlerden tek tek toplamaktan belime ağrılar saplansa da, mücadelem MUTLU OLMAKtır.

Bir düşünün, bahçeye acı tohumlar ekilmiş ve siz onları ısrarla tatlıya dönüştürmek istiyorsunuz. İmkânsız olmasa da uzun bir süreç. Toprağın eski ürünlerden temizlenmesi, havalandırılıp dinlendirilmesi ve yeni tohumların ekilip büyütülmesi gerekiyor…

Bir ömür sürmez mi?

Dikenler, güzel bir şeye çevirmeye niyet edilince, mutluluk veren şeyleri mıknatıs gibi çekmeye başlıyorsunuz. Birdenbire üzerinizde bir yoğunluk toplanıyor, enerjiler birbirine karışıp biraz da yoruyor…

Gecenin bir vakti, yine beni uykusuz bırakmış ilhamla baş başa çalışırken çıkagelen bir postam var. Geçmişten geliyor aslında ama geleceğe işaret ediyor. Garip geldi değil mi?

En güzel hediye hangisidir?

Sıkı sıkıya cimrilikle tutulup sarılmamış, aksine cömertçe yollanmış olan.

İçine en çok sevgi yerleştirilmiş olan.

Yürekten kopup geldiğini hissedebildiğiniz.

Sizden ve karşı taraftan birer parça taşıyan.

Bir kere baktığınızda bile, çok şeyler anlatan.

Kimileri bakıp geçer, gülüp geçer, paylaşıp geçer. Unutulur gider. Ben ise yüreğime kazırım…

Bir konuyu, bir duyguyu, bir nesneyi uzun uzun işlemek, bir sanat işidir. Bunu fazlasıyla yerine getiren bir köle gibiyim bazen. Aşkın, inancın, hayatın, paylaşımın, nice anlamların dünyaya inmesine, bir yer edinmesine hizmet eden bir köle…

Bir fotoğraf çok şey anlatır… Bizden izin almadan çok uzak diyarlara götürüverir… Bir fotoğraf, çokça ve uzun uzun ilhamlara gebedir. Onu çekene ve çektirene, görenlere… Hayat da böyledir, onu çekmeyi bilene her şeyi verir. İyisiyle kötüsüyle… Karmakarışık yumaklar halinde, yuvarlanıp gidiverirsiniz işte…

Bugün, en güzel fotoğraf, ansızın bir gece vakti bana gönderilmiş olan. İçinde bir sıcaklık var, tarif edemediğim. Ben onu anlatmaya çalıştıkça, satırlarıma, odama, kâğıdıma - kalemime, boşalmış çay fincanıma, bastığım tuşlara, en çok da yüreğime yayılıvermiş bir sıcaklık…

İçinde beni seven bir insan var. Bana, amaçlarıma ve çalışmalarıma atfedilmiş bir ifadeyle gönlünden bir kesit halinde sunuyor. Derin bir mana yakalıyorum orada. Tuttum mu bırakmıyorum işte…

Masanın kırmızı örtüsünde, kedinin kısılmış gözlerinden süzülen huzurda, kadının yaşanmışlıklar dolu teninde, kitabının kokusunda, yüzüne vuran ışıkta beni alıp götüren bir şeyler var…

Yaşayamadıklarımızı ve kaçırdıklarımızı telafi edecek kadar sevgi ve şefkat sığdırıvermiş içine…  Nasıl da yapmış bunu?

Bir hatanın nötrleyicisi kimi zaman sadece bir özürdür. Başkalarının sıradağlara dönüşmüş kocaman kocaman hatalarını, onların adına özür dileyerek silmeye çalışan bir kıpırtı var bu karede…

Bazen bir kitap çok şey anlatır, bazen bir tek satır, bazen de tek başına bir kelime…

Geçmişimde gömülü kalmış acıların üzerine ekilmiş çiçekler gibi şimdi bu görüntü... Belki de bugünlerde aldığım en güzel hediye…

Resim konuşuyor benimle inanır mısınız?

“Seni düşünüyorum” diyor…

“Seni seviyorum” diyor…

“Seni destekliyorum” diyor…

“Seni mutlu etmek istiyorum” diyor…

“Seninle bir şey paylaşmak istiyorum” diyor…

“Ben senden yanayım” diyor…

Bir bilse bana ne kadar çok şeyi bir arada veriyor.

Ağarmış gür saçlarına, gözlüğünün kenarından dökülen incilere, kitabın üstünde takılı kalmış fikrine, sükûnetine, dinginliğine hayran olduğum güzel kadın… İçine dolup taşan sevgiyi bana bu gece gönderdiğin için yüzlerce kez teşekkür ediyorum.

Beni başka diyarlara götürdün… Ben biraz büyüttüm, biraz abarttım, biraz farklılaştırdım belki de… Biliyorum ki, büyütülmeye layık olan ilk değerimiz sevgidir… Çok uzaklardan beni sevgiyle kucaklayışın sadece bu fotoğrafla sınırlı değil… Ben bunu hissetmiyor olabilir miyim hiç…

Sanki bu gece bir yerlerde bir şeyler eksilmişti. Tıpkı yıllar öncesinde elimiz kolumuz bağlı acılarımıza seyirci kalışımızdaki gibi… Senin notunla fotoğrafın gelip de eksik parçaları tamamlamış gibi şimdi…

Nasıl da biliyorsun neye kıymet vereceğimi, inceliğimi, hayallerimi ve kırgınlıklarımın çok zor olan tamirini…

Nasıl biliyorsun SEVGİnin iyileştiriciliğini… Cömertçe seviyorsun. Kimilerinin yıllarca düşünüp düşünüp de bir türlü yapamadığını sen nasıl da yapıyorsun…

Şükür ve teşekkürler yağsın sana… Duygunu, duanı, analığını, öpülesi ellerinin kokusunu hissettim güzel kadın. Berhudar olasın…

Sen orada o anı yaşarken hiç aklına gelir miydi bir gün böyle satırlarda anlatılacağın?

Fotoğrafı senden habersizce çeken genç adam, bu güzel hediyenin aramızdaki yolculuğuna vesile oluşuyla ne güzel bir işe imza attı… Sanatçı her yerde sanatçıdır çünkü… Elini sürdüğü yer birden güzelleşiverir…

Ne güzel gülümsettin, alıp götürdün beni…

Ben bunu “yılın fotoğrafı” seçtim.

Yüreğime yerleştirdim.